Vorige week mocht ik (Steven Vromman) mee het boek ‘100 dagen om de zee te stoppen’ presenteren. Het boek is geschreven door Julie Steendam en Isabelle Vanbrabant en vertelt het verhaal van Cuba. Een land dat heel weinig in de media komt, maar toch bezig is met een opmerkelijke prestatie als het gaat over biodiversiteit en klimaat. Het verhaal van Cuba is op vele vlakken opmerkelijk, maar wat voor mij toch nieuw was is de aandacht voor milieu en klimaat in het beleid. Aan de ene kant is dat te begrijpen want dit eiland heeft te maken met heel wat effecten van klimaatverandering. De stijgende zeespiegel, de verzilting van landbouwgrond, overstromingen, verwoestijning, droogte en orkanen. Veel orkanen die richting Florida gaan passeren eerst Cuba (en Haïti). De overheid (en die is er natuurlijk in Cuba) heeft een plan ontwikkeld voor 100 jaar.
Gebaseerd op de wetenschap met als doel de biodiversiteit te versterken, de uitstoot te verminderen en de bevolking te beschermen. Mangrovebossen worden heraangeplant, koraalrif hersteld en kwetsbare dorpen worden naar het binnenland verplaatst. Er zijn al enkele hotels afgebroken omdat ze te kwetsbaar zijn voor de stijgende zeespiegel. Ik zie het nog niet gebeuren in Middelkerke.
Verder valt ook dat heel veel aandacht besteed wordt aan kennis verspreiden en draagvlak creëren. In alle steden en dorpen zijn er comités die de situatie en kaart brengen en noodplannen hebben liggen. Dat dit effectief werkt, is bewezen bij orkaan Matthew in 2016. Daarbij evacueert Cuba 1,3 miljoen mensen waardoor er geen slachtoffers vallen. In Haïti zorgt dezelfde orkaan voor duizend doden, in de VS veertig. Het plan van de overheid is alomvattend, alle sectoren van industrie, over onderwijs, landbouw en toerisme moeten bijdragen aan de doelstellingen van ‘Tarea Vida’, het klimaatproject van het land. Dat dit alles gebeurt met weinig middelen en onder een economische blokkade die al zestig jaar bezig is maakt de prestatie nog straffer.
Ik ga niet beweren dat alles koek en ei is in Cuba, maar het lijkt me toch een goed idee om er wat van te leren. Op de sustainable development index scoort het land met een vijfde plaats toch net iets beter dan het rijke België (144). Deze index is vollediger dan Bruto Nationaal Product en kijkt naar inkomen, levensverwachting, onderwijsniveau en ecologische voetafdruk. Ik heb begrepen dat onze minister Zuhal Demir wel interesse heeft in succesvolle projecten die haalbaar en betaalbaar zijn. Volgens mij is dit een vliegreis die nog net te verantwoorden is.
Lowimpactman BOEK BESTELLEN? €20 of €16 voor wie lid is of het wordt