Victim blaming, of het slachtoffer de schuld geven, is een onfatsoenlijke werkwijze die helaas vaak voorkomt en ook in de journalistieke wereld niet ontbreekt. Een staaltje daarvan was te zien in een recent artikel in De Standaard over Cuba. In deze open brief dient de journalist van antwoord. Beste Lode,Vanmorgen bij de koffie las ik een artikel van je. “Cuba liep nog nooit zo snel leeg,” luidt de titel “Dit is de mislukking van een systeem dat zich koste wat kost blijft opdringen aan een samenleving die er genoeg van heeft.”, schrijf je in de aanhef.
Waarom maakt dit mij zo triest? Mensen die radeloos zijn en geen toekomst meer zien, daar word ik inderdaad droevig van. Van misleidende oneliners over hoe het zover is kunnen komen, word ik depressief.
Nauwelijks een woord over het economisch embargo. Alvorens uitspraken te doen, heb ik de website van De Standaard nagekeken. Ik hoopte stilletjes dat ik er had overgekeken, maar neen. Ook in november van dit jaar bleef het muisstil.
Het is je toen misschien ontgaan, maar op 3 november heeft de hele wereld, met uitzondering van de Verenigde Staten en Oekraïne het V.
S. embargo tegen Cuba veroordeeld. Een embargo, dat weet je wellicht, eenzijdig door de V.
S. werd opgelegd tegen alle internationale regels in. Meer dan zestig jaar lang, diep in de wet verankerd.
Ik weet niet of je wel beseft wat een embargo voor een land betekent. Geen internationale handel, geen deviezen, roeien met de riemen die je hebt. En toch scoort Cuba het op de Human Development Index lang niet slecht.
Wat betreft levensverwachting, gezondheidszorg, scholing en gelijkheid tussen mannen en vrouwen doet Cuba het overigens prima. Qua gendergelijkheid scoort het zelfs significant beter dan de V.
S. En dat alles ondanks het embargo. En toch, geen woord hierover in mijn krant, jouw krant, waarvoor jij nu meer dan één artikel over Latijns-Amerika plengt.
De vrije pers? Of eerder de mainstream? De kwaliteitspers ingekocht door het grote geld. Ik merk dat je graag refereert naar de International Crisis Group. Ik weet niet of je hun website al eens grondig hebt bekeken. De lijst met de leden van de raad van bestuur bulkt van ex-ministers, voormalige presidenten en gewezen ambassadeurs (bij de V.
S., liefst).
Vertegenwoordigers van vooraanstaande filantropische organisaties ontbreken evenmin. George Soros, je weet wel, van de Open Society Foundations, is ook van de partij. En de European Endowment for Democracy, opgericht naar het beeld en de gelijkenis met de National Endowment for Democracy (NED) in de VS. (NED heeft sterke banden met de CIA, nvdr.).
Ik veronderstel dat je op de hoogte bent van hun rol in het omverwerpen van regeringen via het financieren van activiteiten die het licht niet mogen zien. De ‘soft war’ noemt men dit, een oorlog waarvoor nietsvermoedende burgers het gelag moeten betalen.
Ik herinner me nog hoe blij je was toen ik zoveel jaar geleden de allereerste reportage naar Latijns-Amerika voor jou heb verzorgd. Naar Colombia, weet je nog, het Colombia van de jaren ’90. Je was opgetogen. Er openbaarde zich een totaal nieuwe wereld, die je tot dan toe alleen uit boeken en artikels kende.
Je bent opnieuw beginnen studeren. Maar eerlijk gezegd, Lode, je hebt me teleurgesteld. Teleurgesteld omdat je maar één deel van de waarheid vertelt. De waarheid heeft vele gezichten. De wereld is ingewikkelder dan zwart-wit.
Wie weet, ben je van plan om deze donkere dagen te gebruiken om één en ander na te trekken, om alle registers open te trekken, gezellig onder een dekentje op de bank, met je smartphone in de hand.
Ik wens je alvast een inspirerend 2023.
Marleen