Voor de derde opeenvolgende dag slaagt rechts er niet in de realiteit op straat te domineren. Volgens hun woordvoerders zouden er een massale mobilisaties komen in Caracas en elders. In feite verliep de dag in een gespannen kalmte zonder de door de oppositie gewenste beelden. Nauwelijks enkele barricades in het oosten van de stad, met nauwelijks mensen erbij, zonder steun van de meerderheid, bijna wanhopig. Drie dagen zonder dat de confrontatie opliep betekenen een nederlaag voor rechts die de verkiezingen van zondag wil tegenhouden. Dit was dé week voor hen en je kan stellen dat hen niet lukt wat ze dagen en wekenlang hebben aangekondigd.

De redenen daarvoor zijn velerlei: Ten eerste de dalende publieke steun voor gewelddadige acties. Er groeit een steeds grotere afkeuring voor de methodes van rechts na 100 dagen van misleidende acties.

Ten tweede, en met het eerste verband houdend, beseft de grote meerderheid van den Venezolanen dat de oplossing van het politiek conflict in hun land ligt in democratische wegen, o.a. en in de eerste plaats via verkiezingen.

Ten derde blijkt het rechtse blok steeds meer te verdrinken in interne discussies over de te volgen strategie. Sommige woordvoerders zoals Henri Falcón, lieten het doorschemeren: de deuren voor een dialoog met de regering zijn niet gesloten. Dat kwam hem op een verwerping van andere rechtse leiders te staan en van de meerderheid van hun sociale basis: ze beloofden Maduro te wippen met geweld. Die doelstelling verlaten zou de leiding grote politieke schade toebrengen. Verlies aan geloofwaardigheid is voor hen steeds dreigend. Hun probleem is dat ze nooit voldoende de krachtsverhoudingen daarvoor konden doen kantelen. Zijn ze een loze belofte blijven volhouden tot het onmogelijk werd en ze gedwongen worden te onderhandelen?

Vast staat dat zowel de 48u staking als de actievrijdag aantoonden dat de titel van de novelle van Osvaldo Soriano: ‘Treurig, eenzaam en op zijn einde’ hen dezer dagen past.

Cubadebate